দুজন ব্যক্তিৰ ভাৱৰ কবিতামূলক আদান প্ৰদানক "তুমি আৰু মই"ৰ জৰিয়তে এটা প্ৰকাশ্য ৰূপ দিয়াৰ লঘূ চেষ্টা ।
> সকলো.....অস্পষ্ট । সময় .... সপোন...সুখ...
জীৱন ...এজাক বুজা নুবুজাৰ ডাৱৰ .... অলপ সময় অসময়ৰ অভিমান আৰু কিছুমান অস্পষ্ট সপোন ।
> অলপ বুজা আৰু বহুত নুবুজাৰ এক গাঠি খুলিব নোৱাৰা মায়া জাল :)
মানুহ ... মায়া মানেই সুখ আৰু দুখ .... সংসাৰ ... এৰিব নোৱাৰা চিৰ সত্য এক মোহ ।
> জীৱন তোমাক সজায় ৰাখিম মোৰ বুকুৰ কোঠাত আজীৱন ৷
কোনখন বুকুৰে সাৱটিবা সেই দিনা .... জীৱন নামৰ পক্ষীটি শুকোলা সাগৰ পাবগৈ যি দিনা ।
সময়ৰ শৰত আজি তোমাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি, ক'ত আছে জীৱন নামৰ আমাৰ সেই যুগ্ম সপোনটি ।
> কেতিয়াবা নিঃশব্দত,ৰাতিৰ আকাশত, স্মৃতিৰ উশাহত, পৰিত্যক্ত আকুল হৃদয়ত,কেতিয়াবা প্ৰতাৰণাৰ নধুময় সঙ্গীতত !!!!
অভিমানৰ ছ্দ্ম নাছোন, কোন খন নাৱঁৰ নিঃশব্দ্তাই ভেদে আজি উশাহৰুপী নদীৰ সেই সুৱাস জাক?
পৰিত্যক্ত আজি তোমাৰ আপোন আকাশ, প্ৰতাৰণাৰ কোন বেশে আজি আৱৰে তোমাক্?
> ইমান যাতনা..সীমাহীন আৱেগত .... সৃষ্টিৰ তাড়না !!!!
প্ৰতাৰণাৰ বেশ আৰু সৃষ্টিৰ কান্দোন ... নিজস্ৱ্তাৰ আন এক ছ্দ্ম নাম ।
মোৰ বুকুৰ ছেঁকুৰা নহল যেন হলগৈ সেউজৰ উতলা উন্মাদ ।
> মোৰ বুকুৰ গানবোৰো চৌদিশে এতিয়া নিজতকৈও বেছি প্রিয় শিহৰন !!!!!
মন সেউজৰ বীজ বোৰটো আছিল দুয়োৰে হেপাহ্... ভাগৰুৱা আজি তোমাৰ সেই মিছা প্ৰ্তাৰণা ।
কোন খন বীণৰ সুৰ এইয়া ... নে অভিমানৰ চেপা উশাহ ।
উৰা মাৰা সেই মায়া জীৱনলৈ নে প্ৰতাৰণাৰ এইয়া অৱকাশ... নে প্ৰ্ৰতিশোধ ৰুপী আজি সন্ধিয়া বেলা ।
> সান্নিধ্যৰ চিনাকি সুবাস,বতাহত বিষাদ,জীৱন আজি ভাগৰুৱা এবাৰ আকাশ ফালি তেজত জুই .........
শিঁহৰণে ছূড়মাৰ কৰি যোৱা আৱেগ, বুজা নুবুজাৰ সেই ডাৱৰ ....
কেনেকৈ আকোঁ একোৰা তেজ, সিউ যে আজি তোমাৰ মিছা উন্মাদনাত নিস্তব্ধ ।
…~ চৈয়দ আৰু হেমন্তৰ কবিতা ।
